Geçtiğimiz hafta okulda Sıra Bende Etkinliğine katıldım. Veliler kendi seçtikleri bir etkinliği çocuklarla birlikte yapıyorlar. Amaç okulun havasını paylaşmak tabi. Sınıfta 2 saate yakın birlikte vakit geçirdim.
En başta öğretmenliğin bir kez daha ne kadar zor, ulvi bir meslek olduğunu anladım. Öyle kıpır kıpırlar ki çocuklar ordan oraya koşuşturma devam ediyor sürekli. Biri dışarı çıkmaya izin alıyor sonra bir bakıyorsun yarısı yok. Küçük olmalarından kaynaklı, zaman kavramları hala gelişme aşamasında zaten. İşin bence güzel yanlarından birisi tamamen kendi isteklerine programlılar, biz ne dersek diyelim kendi isteklerini en önde tutmayı başarabiliyorlar. Biz büyüklerin çoğunun kaybettiğimiz güzel bir meziyet bu:)
Biz hep birlite kağıt bardaklardan çiçek şeklinde sepetler yaptık. Detaylı anlatımını daha sonra paylaşacağım.
Okulda etkinlik yaparken en hoşuma giden bir başka şey ise bana “abla” diye hitap eden bir kaç çocuk oldu. Teyzelik kategorisinden sonra ablalık daha fazla bir enerji verdi 🙂
Blogger 📝
