Kızımın yıl sonu gösterisinde söyledikleri “Janana” şarkısı dilimize düşünce bu aralar “Elveda Rumeli Müzikleri CD” sini yeniden bulup dinlemeye başladım. Arabada İrem -Kerem- ben gidiyoruz bir yandan şarkılara eşlik ediyoruz. İrem döndü:”Anne sen bu filmi seyrettin mi?” dedi. Elveda Rumeli dizisini, Kayseri’de birlikte seyrettiğimizi, dizideki adaşı Zarife karakterini anlattım, bir sürü ipucu verdim. “Hatırlamıyor musun sahiden?” soruma cevabı “hayır” oldu. Oysa Kayseri- Elveda Rumeli- eşimin Kocaeli’ne bizden önce yerleşmesi- bizim kayseri de bir süre kızımla kalmamız, O’nunla sürekli yaptığımız etkinlikler benim için anne- kız çok özel ve güzel bir dönem. Ama benim kızım hatırlamıyor:( Öyle hüzünlendim ki birden… Biraz komik gelecek ama gözlerim yaşardı, kızım gayet olgun bir şekilde “Anne sen 3-4 yaşında yaşadıklarını hatırlıyor musun?, neden üzülüyorsun şimdi?” diye beni avutmaya çalıştı. Elimde değil, daha önce farketmediğim bir gerçekmiş bu. Sanki 20ve üzeri yaşlarda 3-4 yaşlarını hatırlamak zor da insan 11 yaşında 3-4 yaşlarını hatırlar gibi geliyordu bana. Hafızanın kademeli silinmesi 🙂 olmuyormuş demek ki.
Sonra şu şekilde baktım olaya, ben çocuklarımın doğumundan beri bir çok anımızı yazıyorum, ilk bebeğim defterleri, günlüklerim, Çocuklaçocuk’ta paylaştıklarım… İrem’in Ayfer Ablası bile günlük tutuyordu, o gün yaptıkları oyunlar için. Özetle iyi ki yazmışım ve yazmaya devam ediyorum, bir gün büyüdüklerinde farklı anlamlarla çocuklarım da okurlar yazdıklarımızı. Hiç unutmam ben bunları canım ama kayıt olsun maksat moduyla yazsak da unutuluyor 🙁 Ne ilginç bir durum, ilk 6 yaş hayatımızın şekillendiği bir dönem ama sayılı birkaç şey hatırlıyoruz o günlerimize ait. Tıpkı evin temeli gibi, tüm evi taşımasına rağmen hiç görünmez:)
Yazının sonunu da bir anektodla bitireyim;
İrem 11 yaşında ve artık arabada benim yanımda oturmak istiyor. Eşim sürekli seyahatte olduğundan genelde üçümüz, İrem ön koltukta gidiyoruz. Beni bilenler, çocukların ön koltuk konusunda ne kadar hassas olduğumu bilirler, önde bebek gördüğümde dayanılmaz bir öfke doluyorum. Eşime artık İrem’in önde oturduğunu anlatırken , zaten yaşı tutuyor, ya yaş ya boydu değil mi? Boy kaç cm olmalıydı diye hızlıca sıralıyorum.
İrem atıldı: “Anne, ben öne oturamazsam sen de oturamazsın, nerdeyse aynı boydayız:) . başka söz edemedim sonrasında, epey güldük birlikte.