ÇOCUK İSTİSMARI- MİM

Sevgili Bana Dair Berrin mimlemiş bizi çocuk istismarı konusunda. Bu konu şimdiye kadar ki mimlerin en önemlisi sanırız, bir çok blog da yazıldı, faydasını aynı oranda görmeyi ümit ediyoruz.

Çocukluğumda yazların belli bir kısmını, babamın görevi sebebiyle Kızılay’ın kampında geçirirdik. Adana’nın çok sıcak yazlarında okullarla birlikte tespit edilen yardıma muhtaç çocukların bir ay boyunca Bürücek yaylasının serin bir ortamında sosyalleşmeleri hedeflenirdi. Şimdi böyle etkinlikler var mı acaba bilmiyorum ama o çocuklar için çok önemli güzel bir etkinlikti. O dönemde aynı zamanda birer çocuk olan ben ve kızkardeşim, kendi evimizden hergün Kızılay’ın kampına giderdik.

Okulların belirlediği çocuklardan sonraki dönemde de Çocuk Esirgeme Kurumu faydalanırdı kamptan, babam Kızılay’dan dolayı yine görevde olurdu. Çocuk Esirgeme Kurumundan değişik arkadaşlarımız olurdu her yıl. Ben o döneme kadar Çocuk esirgeme kurumunda annesiz babasız kimsesizlerin olduğunu düşünürken bu kurumda aileleri tarafından bakılamadığı için kuruma verilen çocuklarla tanışmıştım. Hep bir burukluk vardı onlarda ev aile onların en önemli kavramlarıydı. En ufak bir yakınlık gösterdiğinde bile son derece mutlu olurlardı. Şu anki durum nedir bilmiyorum ama anneleri babaları ziyaretlerine gelirdi bu çocukların. Bazen evci çıkarlardı, ya da öyle anlatırlardı arkadaşlarımız. Bizim yaşımız 14 -15 civarına geldiğinde bizi “Büyük” kategorisine koyan, minik çocukların etrafımızı sardığını “sen benim annem olur musun?” dediklerini hatırlıyorum, bunu onlara göre dışarda olan, tüm sevdiklerine yaparlardı.

Çocuk istismarının en acılarından birisi bakamayacağın çocuğa sahip olmak. Gerçi hangi anne bırakmak ister ki çocuğunu , kimbilir nasıl çocuklarını teslim ediyorlardı? Allah kimseyi gördüğünden ayırmasın hayatta herşey olabiliyor fakat tüm şartlar ortadayken Allah rızkını verir diye yapılan çocuklar bizim bahsettiğimiz. Bakabileceği kadar çocuk yapmalı herkes.

Ayrıca bir de hala çok yaygın olan bir şey vardır ya, kendi başına ayakta bile duramayan 2 genç, annesi ve babasının varını yoğunu ortaya koymasıyla evlendiririlir, çoğu zaman da birbirini az tanıyarak. Sonra evlendiler ya hemen çocuk sorulmaya başlanır, çocuğunuz olmaması korkulan bir şeydir çünkü hemen olsun da rahat etsinler bekleyenler. Oturmayan bir evlilik içinde çocuk moduna sokulan gençler çocuk yaparlar sonra (her zaman değil ama) mutsuz yuvalardan çıkan mutsuz çocuklar çıkar karşımıza ya da olması gerektiği için olan doğan çocuklar gerçekten istenmeden. Çocuğun gelişiminde en önemli şey mutluluk, güleryüzdür oysa. Bu da anne babaların çocuklarına istemeden yaptıkları bir istismar değil mi?

Mutsuz çoçukları mümkün olduğunca azaltalım, çocuk istismarını durduralım.

Mimin bir başka bölümü de Çocukluğumuzdan hatırladığımız şarkı ve bize hissettirdikleri hakkında.

Çocukluktan hatırladığım şarkı; kamp yıllarını anlatınca o dönemde sezon sonu gösterisi için Türk sanat müziği korosunda söylediğimiz , “Duydum ki Unutmuşsun Gözlerimin Rengini”. Herkesin bir şarkısı olur ya ben de bunu seçmiştim kendime. O yaşa göre biraz ağır bir şarkı, belki bizim evde sürekli dinlenen ve söylenen Türk Sanat Müziğinden dolayı, bilmiyorum tam olarak. Şu anda da hala sevdiğim şarkılardandır. Türk Sanat Müziği gibisi var mı? İkinci bir şarkıda 70 lerin gençleri kuzenlerimin arşivinden “Bu Ne Dünya Kardeşim-Yeliz”, hala severim bu şarkıyı da.

Anne ve Çocuk senin de duyarlı olduğunu biliyoruz bu konuda, mimlendin arkadaşım.